W następstwie wzrostu zainteresowania się miejscowej społeczności w Tuchomiu historią lokalną było powołanie drużyny „Grodu Chocimierza”. Drużyna działa w porozumieniu z Grupą Bracia Herbu Gryf na terenie Gminy Tuchomie. Istnienie takiego rodzaju drużyn jest wpisane w działania statutowe:
„Stowarzyszenie cele swoje realizuje poprzez:
1. Współpracę z innymi, stowarzyszeniami, których działalność jest zbliżona z celami stowarzyszenia,
2. Powoływanie grup działania np. drużyn rycerskich, trup aktorskich,
3. Organizowanie turniejów, widowisk, konkursów i imprez o charakterze historycznym”
Członkowie Drużyny Grodu Chocimierza to mieszkańcy miejscowości Tuchomie, znają historię związaną z Chocimierzem, jego rodziny. Obecnie postać Chocimierza znajduje się na herbie Tuchomia.
Włodarze Gminy Tuchomie również chętnie wspierają działania ruchu rycerskiego, pomagają głównie finansowo w organizowaniu turniejów rycerskich. Lokalna prasa za każdym razem stara się to udokumentować. „Zgrzyt mieczy i ognie na niebie. W szranki stanie kilkudziesięciu rycerzy(…)O Miecz Chocimierza , nagrodę główną” [Kurier Bytowski].
Na terenie Tuchomia gościli rycerze z Drawska, Słupska, Koszalina, Chojnic, Gdańska, Lęborka i wielu odtwórców indywidualnych nie zrzeszonych w formalne grupy.
„Chocimierz należy do nielicznego grona rycerzy Ziemi Bytowskiej, o których do naszych czasów zachowały się jakiekolwiek wzmianki. Ten członek potężnego rodu Święców, którzy trzęśli całą zachodnią połacią państwa pomorskiego Mściwoja i Świętopełka, odziedziczył po ojcu, a potem rozbudował klucz dóbr, który obejmował terytorium mniej więcej dzisiejszych gmin Tuchomie i Borzytuchom”. „Można więc rzec, że w pierwszej połowie XIV w. większego pana nasze strony nie miały”[Kurier Bytowski].
Postać historyczna jak najbardziej zobowiązuje do tego aby znaleźli się odtwórcy na tym terenie i w nawiązaniu do dziejów z przeszłości przybliżali ją mieszkańcom.Postać Chocimierza jest postrzegana na ziemiach tuchomskich jako przykładny gospodarz.
„Chocimierz raźno wziął się zagospodarowywania dziedziny. W niedługim czasie powstał obszerny drewniany dwór, otoczony solidną palisadą”[M. Miler, Zaczarowany kamień]. Najczęściej to chłopcy zasilają szeregi odtwórców, męską rzeczą od zarania dziejów jest wojaczka bez względu na jaki okres historii spojrzymy. Dziś w dobie społeczeństwa pacyfistycznego pozostaje tylko chęć poznania wielu elementów uzbrojenia i mała namiastka wrażeń o walce podczas inscenizacji bitwy. Chłopcy mają okazję zapoznać się z budową broni siecznej na przestrzeni wieków i być szczęśliwymi posiadaczami replik takiej broni jak miecz średniowieczny z przełomu XII i XIII wieku „głownia dwusieczna, smukła, z zaczynającym się na trzpieniu centrycznym, osiowym zbroczem przebiegającym na 4/5 długości głowni. Rękojeść jednoręczna, jelec prosty, długi, o rozpiętości 180mm, głowica okrągła spłaszczona o wysokości i szerokości 45mm” [T. Królikiewicz, Historia broni siecznej]. Obecne elementy uzbrojenia są wyłącznie replikami i ich wygląd zewnętrzny jak najbardziej odzwierciedla oryginał, natomiast surowiec, waga i wytrzymałość nie są takie jak te z przed wieków.
